Ինձ ավելի շատ դուր է գալիս, երբ Ադրբեջանում ինձ կոչում են «հայրենիքի դավաճան»:
Միայն թե մեկնաբանություններ գրող պարոնայք, մեղմ ասած, ունեն մեկ գալարից կազմված ուղեղ:
Առավել զավեշտալի են ադրբեջանցի լրագրողները, որոնց գալարները, գոնե գործունեության բնույթով պայմանավորված, պետք է ավելի շատ լինեն:
«Սրիկան» ու անգամ «տականքն» եմ ընդունում, քանի որ դրանք զգայական ածականներ են:
Անգամ «ապուշն» եմ ընդունում, ինչպես վերջերս են անվանել ինձ:
«Դավաճանը» փոքր ինչ այլ տեսակի ածական է:
Պարոններին, որոնք օկուպացրել են իմ նախկին հայրենիքը, ոչինչ հիշել չեմ խոստացել:
Բնակչությանը հավատարմության երդում չեմ տվել:
Կեղծ հանրապետությանը հավատարմության երդում չեմ տվել:
«Իրեն համազգային առաջնորդ կարգած Նորին գերազանցություն» ոչխարին չեմ միացել:
Այնպես որ, ես ոչ մի պարտավորություն չունեմ Ադրբեջան անունով տարածքի առաջ:
Իսկ ահա դուք ինձ, և ոչ միայն ինձ, պարտական եք:
Պարտավոր եք չքվել մեր քաղաքից, որն օկուպացրել եք:
Դադարեք մանր հանցագործների պես ստել ու գողանալ այլ ժողովուրդների պատմության կտորները:
Եվ զբաղվել գենետիկորեն ձեզ ավելի հարազատ գործով. ավանակներ կամ ոչխարներ արածացնելով Բաքվից հարյուր կմ հեռավորության վրա, որի անունն անգամ ուրիշ ժողովրդից եք գողացել:
Եվ ոչ թե կոստյում գցեք ձեզ վրա, որի տակից, ամեն դեպքում, երևում են ձեր պոչերը, ականջներն ու երկատված սմբակները…
Զեյնալ ԻԲՐԱՀԻՄՈՎ