Բզկտված հող…Հարյուրավոր մահաբեր բեկորներ…Ակոսել են ամեն մի սամնտիմետրը.. Ընկղմվելով հողի մեջ`հագեցրել են այն վախի և մահվան բույրով…
Պայթյուններից հարյուրավոր կիլոմետրեր այն կողմ օդը լցվել էր գարշահոտությամբ:
Կախվել խրամատների վրա ու, ասես, գոռում էր.
-Մեռեք, դե մեռեք վերջապես…
Տասնյակ արկերի ու ականների ոռնոցը նրանց գետնին էր սեղմում…Ամեն մի փամփուշտը նրանց մեխում էր հողին…
Որպեսզի չկարողանան վեր կենալ, բարձրացնել գլուխները, պատասխանել կրակոցներին:
Արկերով ծակծկված հողը փակել էր նրանց: Թաղել էր:
Իսկ նրանք ոտքի ելան: Իրենց թափ տվեցին ու կրկին.
-Կրա՜կ: Կրա՜կ:
Մեկը մյուսի հետևից մի կողմ շպրտելով դեպի իրենց արձակվող անսանձ փամփուշտները.
-Կրա՜կ, Կրա՜կ:
Վայրկյան առ վայրկյան նրանք ավելի էին քչանում…
-Կրա՜կ: Դավա՜յ, տղաներ: Կը…
Հրամանատարի ձայնը լռեց… Ընդմիշտ բարձրանալով երկինք…
Ականները…Արկերը…Փամփուշտները… Ընկղմվելով հողի մեջ` վայելում էին իրենց հաղթանակը…Մտնում էին երեկվա պատանիների մարմինները… Եվս մի փոքր ու վերջ…
Բայց կրկին բզկտված խրամատներով մեկ լսվեց պատանեկան ձայնը.
-Կրա՜կ…Կրա՜կ… Մինչև վերջին փամփուշտը…Կրա՜կ:
Արկեր…Ականներ…Հարյուրավոր փամփուշտներ… Հարյուրավոր հրանոթների դեմ…
Արդեն…Հինգն են…Եվս մեկ երիտասարդ տղա անշարժացավ` հպվելով Մայր հողին…
Բայց, միևնույն է, խրամատների վրայով լսվում է ճիչը.
-Կրա՜կ, ձեր մերը:
Մեկ…Եվ արյունահոսող ընկերը…
Վերջին փամփուշտն է..Ինքնաձիգը մի կողմ է շպրտել…
Վերջին զեկուցումը.
-Բոլորը զոհվել են: Մենակ ես եմ մնացել: Բայց նրանք չեն անցնի…
Նռնակը ձեռքին է… Օղակը` քաշած…
Նայեց գաղտագողի մոտեցող թշնամուն, ով երկյուղով առաջանում էր դեպի իր դիրքը:
Բոյով մեկ կանգնեց ու քմծիծաղով նայեց մոտեցողներին:
-Ներիր, մայրիկ:
Ափը թեթևակի բացվեց:
Վերջին պահին նա հասցրել էր նկատել, թե ինչպես են մոտեցող թշնամու աչքերը կլորացել վախից:
Ինչ-որ յոթերորդ զգայարանով թիկունքում շարժ զգաց:
Եվ հաջորդ պահին նա թռչեց:
Հարված…
Վերևում գոյացավ ինչ-որ մութ ու ծանր բան:
Ահա և վերջ…
Գիտակցությունը աստիճանաբար վերականգնվեց:
Ձայներ,… Ճիչեր…Կրակոցներ…Պայթյուններ…
Հեռվից, կարծես, ինչ-որ ձայն լսեց:
Նա բացեց աչքերը:
Դեմքին «կամուֆլյաժ» էր նկարած: Զարմացած աչքերը կանգ առան նրա վրա: Ինչ-որ բան է ասում…
-Գրողի տարածներ,- տնքաց և կտրուկ ձգվեց դեպի անծանոթին ամրակցված դանակը:
Անծանոթը արագ ձեռքերի վրա վերցրեց նրան… Սեղմեց իրեն:
-Վերջ…Վերջ…Հանգստացիր: Մերոնք են, տղաս…Մերոնք են…
Արցունքները հոսեցին հրամանատարի այտերն ի վար…
Սերգեյ ԼԵՌՆԱՅԻՆ