Դավաճանների մասին

Ինձ ավելի շատ դուր է գալիս, երբ Ադրբեջանում ինձ կոչում են «հայրենիքի դավաճան»:

Միայն թե մեկնաբանություններ գրող պարոնայք, մեղմ ասած, ունեն մեկ գալարից կազմված ուղեղ:

Առավել զավեշտալի են ադրբեջանցի լրագրողները, որոնց գալարները, գոնե գործունեության բնույթով պայմանավորված, պետք է ավելի շատ լինեն:

«Սրիկան» ու անգամ «տականքն» եմ ընդունում, քանի որ դրանք զգայական ածականներ են:

Անգամ «ապուշն» եմ ընդունում, ինչպես վերջերս են անվանել ինձ:

«Դավաճանը» փոքր ինչ այլ տեսակի ածական է:

Պարոններին, որոնք օկուպացրել են իմ նախկին հայրենիքը, ոչինչ հիշել չեմ խոստացել:

Բնակչությանը հավատարմության երդում չեմ տվել:

Կեղծ հանրապետությանը հավատարմության երդում չեմ տվել:

«Իրեն համազգային առաջնորդ կարգած Նորին գերազանցություն» ոչխարին չեմ միացել:

Այնպես որ, ես ոչ մի պարտավորություն չունեմ Ադրբեջան անունով տարածքի առաջ:

Իսկ ահա դուք ինձ, և ոչ միայն ինձ, պարտական եք:

Պարտավոր եք չքվել մեր քաղաքից, որն օկուպացրել եք:

Դադարեք մանր հանցագործների պես ստել ու գողանալ այլ ժողովուրդների պատմության կտորները:

Եվ զբաղվել գենետիկորեն ձեզ ավելի հարազատ գործով. ավանակներ կամ ոչխարներ արածացնելով Բաքվից հարյուր կմ հեռավորության վրա, որի անունն անգամ ուրիշ ժողովրդից եք գողացել:

Եվ ոչ թե կոստյում գցեք ձեզ վրա, որի տակից, ամեն դեպքում, երևում են ձեր պոչերը, ականջներն ու երկատված սմբակները…

Զեյնալ ԻԲՐԱՀԻՄՈՎ

Կապված նյութեր